Güle güle annecik

Nehir'in ananesine veda ettik bugün:(



Hemen alışıyorum anneme ve gidişi her seferinde zor geliyor bana. Hüzünleniyorum, üzülüyorum, gitmesin istiyorum!



Baştan söyleyeyim Nehir'in babasını çok seviyorum ve tabii ki hayattaki en büyük destekçim.
Ama annem ve babam da arkamda karlı bir dağ..
Biliyorum ki yaşadıkları sürece yanımdalar. Gerçekten öyleler ama..
Her başım sıkıştığında her ihtiyacım olduğunda yetişeceklerini biliyorum. Bunu bilmek yetiyor da..



Ama yine de aynı şehirde yaşamayı çok isterdim.
Her istediğim anda görebilmeyi,
arabama binip hooop yanına gidebilmeyi,
annecik canım sıkkın gelseneeee diyebilmeyi,
ya da sen Nehirkuş'a bakar mısın ben leyleği havada göreceğim demeyi,
hiç bişey olmasa anneciiiik yemek yapmak istemiyorum bugün sen yapar mısıııın demeyi..



Ne çok isterdim bilseniz!



Bu kadar konuştum ama ananeyi havalimanına bırakır bırakmaz kuzucukla Sushico'ya gittik kutlar gibi:)



Ordan da koş jetonlulara yallah!







Neyse hayat devam ediyor ve edecek, yakın olmasak da sağlıklı ve mutlu olalım yeter!
Umarım Nehirciğim evlenince aynı şehirde yaşarız da benim yaşadığım zorlukları çekmez..

>